สนามแม่เหล็กของดวงอาทิตย์นี้ไม่ได้เป็นวงรอบบริเวณข้างเคียงดวงดาว เนื่องจากลมสุริยะลากสนามแม่เหล็กออกมาผ่านระบบสุริยะของเรา สนามแม่เหล็กที่อยู่ระหว่างดาวเคราะห์นี้เราเรียกว่า “สนามแม่เหล็กระหว่างดาวเคราะห์” (Interplanetary magnetic field) และดวงอาทิตย์มีการหมุนรอบตัวเอง โดยดวงอาทิตย์หมุนรอบตัวเองครบ 1 รอบใช้เวลาประมาณ 27 วัน จึงทำให้สนามแม่เหล็กมีลักษณะเป็นเกลียว (spiral shape) มีชื่อเรียกเฉพาะว่า Parker spiral ตั้งชื่อตาม Eugene Parker นักวิทยาศาสตร์คนแรกที่อธิบายปรากฏการณ์นี้ได้

รูปที่ 2 แสดงถึงโครงสร้างของสนามแม่เหล็กระหว่างดาวเคราะห์และลมสุริยะ

โลกของเราก็มีสนามแม่เหล็กเช่นกัน ซึ่งก่อให้เกิด bubble รอบๆ ดาวเคราะห์ เรียกว่า magnetosphere ซึ่งทำให้ลมสุริยะมีทิศเปลี่ยนไป ตัวอย่างเช่นดาวอังคารไม่มีชั้น magnetosphere ป้องกัน จึงต้องสูญเสียชั้นบรรยากาศ อันเนื่องมากจากการกัดเซาะของลมสุริยะ (solar wind erosion) สนามแม่เหล็กของโลกและสนามแม่เหล็กระหว่างดาวเคราะห์มีการเชื่อมต่อกันโดย magnetopause (บริเวณที่ชั้นmagnetosphereปะทะกับลมสุริยะ) สนามแม่เหล็กโลกวางตัวในทิศเหนือที่ magnetopause ถ้าสนามแม่เหล็กระหว่างดาวเคราะห์วางตัวในทิศใต้ เงื่อนไขนี้นักวิทยาศาสตร์เรียกว่า "southward B_z" ดังนั้น สนามแม่เหล็กระหว่างดาวเคราะห์จะสามารถลบล้างสนามแม่เหล็กโลกได้บางส่วนในจุดที่เชื่อมต่อกัน

รูปที่ 3 แสดงชั้นแมกนีโทสเฟียร์ของโลก

Image credit: Oulu Space Physics Textbook

 “เมื่อ B_z วางตัวในทิศใต้ซึ่งตรงกันข้ามกับทิศของสนามแม่เหล็กโลก สนามแม่เหล็กทั้งสองจะเชื่อมโยงกัน” Christopher Russell ศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญทาง Geophysics and Space Physics จาก UCLA ได้อธิบายไว้ว่า “เราสามารถตามเส้นสนามแม่เหล็กจากโลกไปยังลมสุริยะได้” หรือจากลมสุริยะมายังโลกได้เช่นกัน การวางตัวในทิศใต้ของ B_z  ได้ช่วยให้เกิดช่องทางที่ทำให้ลมสุริยะส่งผ่านพลังงานมายังโลกได้

การวางตัวในทิศใต้ของ B_z ทำให้เกิดการแผ่กระจายของออโรรา (auroras) เกิดโดยลมสุริยะหรือการปลดปล่อยก้อนมวลขนาดใหญ่จากโคโรนา ซึ่งสามารถปลดปล่อยพลังงานเข้ามาในชั้นแมกนีโตสเฟียร์ของโลกได้